Ik ben supervisor en coach. Dat is leuk! Maar niet altijd in je voordeel. Je leerde mensen goed te observeren en in te schatten, voor zover het bij die competenties al niet om een keus ging, maar om een roeping (als gevolg van een aangeboren afwijking?). Onlangs had ik naar mijn idee, een voor mij best belangrijk gesprek. De dame was aardig en ik vond haar innemend. Ons gesprek verliep plezierig, op rolletjes zo gezegd. Over de inhoud kan en wil ik niets zeggen, want dat ligt gevoelig en doet er niet zo toe…
Gaandeweg het gesprek merkte ik wel dat ik mijn doel niet zou bereiken, maar voor mij was dat op dat moment nog steeds wat ondergeschikt; zelf kan ik vaak wel een aanloop gebruiken. Ons gesprek was net gestart en wat kon ik verwachten na zo’n minuut of twintig? Toen sloop het beetje bij beetje binnen… Ongemak en onrust. De vrouw in kwestie verviel in herhalingen en begon heel onopvallend op haar horloge te kijken. Nog tien minuten, een formele hand en ik stond gekwetst buiten…
Wat zou ik er met meer genoegen op terug kijken en een warmer gevoel aan hebben overgehouden, als ik er veel onverschilliger bij had gezeten…..