Mijn laatste blog heb ik op 3 juli gepost, met het voornemen om na m’n vakantie weer snel een nieuwe te schrijven. Goed, dat is dus wat later geworden…
Eind augustus vertrokken we. Met z’n vieren richting Hongkong. Na een lange voorgeschiedenis en voorbereiding van een jaar, was het dan zover. We gaan voor drie weken naar Indonesië. Voor de beide initiatief nemers de ‘oorsprong’ van hun bestaan. Mijn vriend heeft er nog familie, en is er al vaker teruggeweest, ik zelf ben er geboren en ga terug naar mijn geboorte grond. Ik zou nu wel eens willen ervaren wat ik inmiddels al 56 jaar uitstel.
Een jaar geleden hebben we onze vakantie bestemming vastgesteld. Twee koppels, waarvan de heren elkaar al 45 jaar kennen uit de wijk en van de HBS, hebben hun spaar tegoed een doel kunnen geven. Ruim dertig jaar geleden hebben we een contract opgesteld met als doel om niet meer te roken. Het anders verbruikte tabaksgeld werd op een gezamenlijke rekening gestort en zou dienen voor de financiering van ‘leuke dingen doen’. Er ontstond een aardig saldo waar een bestemming voor gezocht werd. Een voorzichtige poging van mijn kant (je weet maar nooit hoe de verhouding echt is) om er eens een flinke reis mee te maken, werd met open armen ontvangen. Duidelijk zal zijn, dat Indonesië al snel wel erg voor de hand lag…
Juist,.. Indonesië is voor mij een cultuurshock gebleken. Met de kennis van onze vrienden en met behulp van hun familie zijn we op alle plaatsen die ik deze reis wilde aandoen geweest. Wat ik allemaal gezien heb is eigenlijk onbeschrijfelijk en merkbaar moeilijk te bevatten. Ik bedoel dit letterlijk, want thuisgekomen begon het pas. Ik realiseerde me toen pas wat er allemaal gaande was. Er gebeurde iets met me..En het duurde zo’n 2 maanden voor ik er redelijk mee uit de voeten kon; er naar kon gissen en het een heel klein beetje verklaren. Alles zeer bondig op een rij gezet: Het blijkt vrijwel onmogelijk om onder de invloed van je Roots uit te komen. Dat dacht ik natuurlijk al veel langer, maar nu ondervond ik het aan den lijve. Het is merkbaar in je persoonlijke leven én in je werkend bestaan. De ‘tweeslachtigheid’ door de invloed van twee heel verschillenden culturen speelt in alles een rol. Ben ik daar blij mee? Ja en nee. Ik heb het altijd ontkent, de invloed van m’n cultuur op het werk van manager, maar het was weldegelijk aanwezig. Het heeft me geholpen maar het is ook – vooral achteraf – een struikelblok gebleken. Als supervisor & coach is dat veel minder expliciet een nadeel en juist iets wat veel lijkt toe te voegen; een nauwgezettere bredere kijk op diversiteit en een antenne voor de gevolgen van de verschillen op welk gebied dan ook. Dit ervaar ik in ruime zin; verschillen in team culturen, individuen, geaardheid, godsdienst, (wel)stand, organisatie culturen én vanzelf sprekend verschillen in culturen van volkeren. Alleszins toegevoegde waarde!
Nu, na dit verhaal aan de digi-wereld te hebben toevertrouwd, meen ik stellig dat het nodig was. Ik kan het eindelijk ‘loslaten’. Een term die je in het vak vaak genoeg debiteert naar je supervisanten en coachees, maar waar ik voor mezelf nou weer niet zo snel was opgekomen…
Ik ‘moest’ dit blog schrijven en al is het flink ingekort, het heeft geleid tot onontbeerlijke reflectie. Alles wordt relatiever en dat maakt het des te moeilijk om te voorspellen of ik al snel in staat zal zijn om weer over ons vak supervisie en coaching te bloggen.
Het ‘schrijversblok’ blijkt een Blog.